Kyla Brox (UK) Blues Banana Peel Ruiselede (19-12-2022) report: Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info club: Panana Peel info band: Kyla Brox © Rootsville 2022

Derde optreden op vier dagen en meteen ook het laatste van dit gezegende jaar, enfin wat mij betreft dan toch. Hiervoor trok ik nog eens richting Ruiselede en de Banana Peel waar ze vandaag Kyla Brox op bezoek hadden en waar naar goede gewoonte de boel alweer “Sold Out” was. Dat bewijst nogmaals de goede keuze van programmatie.

Deze 42-jarige diva groeide op in de omgeving van Manchester in een muzikale familie.  Vader Victor Brox, charismatische blueslegende, stimuleerde zijn dochter om haar talenten te ontdekken en ontplooien.  In 2008 huwde ze bassist Danny Blomely met wie ze al sinds haar tienerjaren het podium deelde in The Victors Brox Blues Train, tot later het Kyla Brox Quartet in het leven werd geroepen. Ondertussen heeft ze haar strepen al meer dan verdiend met een overwinning op de UK Blues Challenge, een overwinning in de European Blue Challenge een jaar later in 2019 en kers op de taart als havle finalist in de IBC in Memphis.

Brox weet de ziel van soul en blues te vangen als geen ander.  Haar stem kronkelt  moeiteloos tussen tederheid en levenspijn, brutaliteit en vrolijkheid.  Ze is soms één brok emotie, zonder ooit in clichés of meligheid te vervallen. Paul Farr is sinds tien jaar haar vaste gitarist ,Mark Warburton neemt de drums voor zijn rekening en Danny Blomeley maakt het rijtje af aan de bas.

De goed gevulde West-Vlaamse juke joint was klaar voor Kyla Brox die, in tegenstelling met anderen, niet van start ging met een up tempo nummer maar koos voor het trage en zwoele ‘Throw Away Your Blues” en bij deze kreeg ze iedereen al muisstil.  Ze ging dan verder met ‘It’s A Beautiful Day’ en het ietwat tropisch getinte ‘Devils Bridge’. Het is duidelijk dat Moeder Natuur, Kyla goed heeft voorzien.

Voor alle duidelijkheid, ik heb het hier wel over haar stem, voor diegenen die andere gedachten moesten hebben. Wat een koppel stembanden heeft die madam, onwaarschijnlijk en dit was nog maar het begin van de gig. Het was ook meer dan duidelijk dat ze zich omringd wist met een drietal knappe muzikanten met op de eerste plaats Paul Farr, die geregeld fijne solo’s de zaal in slingerde. Goed berekend, niet te luid en aangenaam. De ritmesectie deed haar werk zoals het hoorde en wederhelft Danny mocht geregeld zijn baskunsten vertonen.

Kyla Brox schrijft zelf haar songs maar af en toe laat ze zich gaan voor een welgekozen cover, zoals deze mooie bewerking van Irma Thomas’ ‘You Can Have My Husband, But Please Don’t Mess With My Man’. Topkwaliteit dit, zeker omdat hier voor de eerste keer de dwarsfluit werd bovengehaald wat een andere dimensie gaf aan deze gekende song.

Het tempo mocht dan even naar beneden en daarvoor bracht ze ‘Pain & Glory’, titeltrack van haar laatste album, op de voet gevolgd door ‘Sensitive Soul’. ‘Bluesman’s Child’ was dan weer autobiografisch en ging over haar ervaringen als youngster van 12 jaar in de band van haar vader. Bij ‘Compromise’ schudde Paul daar een solo uit zijn mouw om U tegen te zeggen, ze ging dan de funky toer op met ‘Let You Go’ om dan het eerste gedeelte af te sluiten met een geweldige versie van Etta James’ ‘I’d Rather Go Blind’. Nu heb ik dit nummer tal van keren gehoord maar dit, dit was subliem en één van de beste versies die ik al mocht aanhoren. Amai, niet normaal !

Gelukkig mochten we even pauzeren en op adem komen, het was nodig. Kyla en haar viertal waren als een pletwals door de Banana Peel gerold. Het tweede gedeelte opende met ‘If You See Him’ en ‘I Will Love You more’, een song geschreven voor haar twee kinderen en het was er meteen boenk op. Publiek al direct bij de keel gegrepen en ze zou niet lossen vooraleer de laatste noot was gespeeld.

Eventjes trok de blues diva het tempo omhoog met ‘In The Morning’ om nadien al meteen terug de trage toer op te gaan met ‘Don’t Let Me Fall’. Hoewel helemaal traag kon je dat niet echt noemen want halverwege werd daar een leuk funky toets aan toegevoegd. Ook het publiek werd bij de show betrokken want met het swingende ‘365’ kregen we een “call & response song” waarbij het publiek met veel plezier aan meedeed. ‘Lovin’ You Love’ kreeg alweer een funky tintje mee en mochten Paul en wederhelft Danny zich alweer laten gaan.

Tijd voor alweer een kort rustpunt en ‘Change Your Mind’ kwam er aan. Zoals ik al zei het was van korte duur want meteen erna schalde ‘Choose Me’ door de installatie waarna met ‘For The Many’, een aanklacht over de politieke situatie in the UK,  een einde kwam aan dit geweldige optreden.

Het was natuurlijk nog geen 23 uur en een “encore” drong zich dan ook op, en wat voor één! Met ‘Hallelujah’ van Leonard Cohen waren we getuige van een schitterend moment. Ontroerend ook en toen, toen werd het stil….héél stil en ik denk dat niemand in de zaal niet zal gepakt geweest zijn door dit moment…”goosbumps” gelijk ze zeggen. Een daverend applaus barstte los en dat was meer dan verdiend.

Dit was één van de beste dingen die ik dit jaar had gezien en ik heb redelijk wat concerten meegepikt dit jaar. Een zangeres met présence en een schitterende stem, ondersteund door een band met geweldige kwaliteiten en een mooi opgebouwde set met veel variatie en vooral, er werd niet te luid gespeeld waardoor het geheel meer dan aangenaam was. Bedankt 'Banana Peel' voor deze schitterende avond !

Bij deze, was dit voor mij ook het laatset optreden van het jaar en gaat de riem er af voor een aantal dagen. Dus aan alle lezers van Rootsville: “ Merry Christmas to you all and I wish you a very happy en bluesy 2023”. Cheers !!

Marcel